Άσκηση
διοίκησης στο δημόσιο και ιδιωτικό
νοσοκομείο στην Ελλάδα
νοσοκομείο στην Ελλάδα
Γώγος Β.
Χρήστος
Νοσηλευτής Τ.Ε., Ορθοπεδικό Τμήμα Γ.Ν. Νάουσας,
Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διοίκησης Υπηρεσιών
Υγείας,
ΕΣΔΥ, Φυσικοθεραπευτής Τ.Ε
Ανάμεσα στους ποικίλους τρόπους διοίκησης ενός οργανισμού, η συνηθέστερη επιλογή στην Ελλάδα, σε ότι αφορά τα νοσοκομεία, είναι ο κάθετος και ιεραρχικός, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα ανώτερα κλιμάκια και κοινοποιούνται προς τα κάτω για εφαρμογή . Τα τμήματα και οι υπηρεσίες είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους και το καθένα εστιάζεται στις δικές του αρμοδιότητες, που πολλές φορές δεν είναι πλήρως διατυπωμένες.Υιοθετούνται αρχές και μέθοδοι εργασίας, υπερισχύοντας η εμπειρική τακτική και όχι η τεκμηριωμένη γνώση. Απουσιάζει, συνήθως, η μέριμνα για ποιοτική εργασία (πχ εφαρμογή κλινικών πρωτοκόλλων, έλεγχος νοσοκομειακών λοιμώξεων κτλ.), χωρίς προβληματισμό για την ποιότητα του "προϊόντος".
Η ανάπτυξη του προσωπικού δεν υλοποιείται, καθώς η διαδικασία πρόσληψης μέσω ΑΣΕΠ, εξασφαλίζει την αντικειμενικότητα όχι όμως και την επαγγελματική επάρκεια του προσωπικού. Οι διοικούντες, ως εσωτερικοί φορείς αλλαγών, αγνοούν τη λειτουργία του συστήματος στο σύνολό του και επικεντρώνονται κυρίως στο διαχειριστικό –οικονομικό κομμάτι, αδιαφορώντας για το κλινικό έργο.Σε οποιοδήποτε επίπεδο διοίκησης, οι ασκούντες αυτήν, ανεξάρτητα από τις διαθέσιμες δυνατότητες και ικανότητες να δημιουργούν στρατηγικές, έχουν δύναμη απέναντι στους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Θεωρούν σημαντική την προσωπική ευτυχία και καταξίωση και διαμορφώνουν μια κουλτούρα εξουσίας όπου οι αποφάσεις είναι κυρίως αποτέλεσμα πολιτικών πιέσεων και όχι λογικών συμπερασμάτων.
Ελληνικό
Δημόσιο Νοσοκομείο: Ανάλυση των αρχών διοίκησης. Ποιος ο βέλτιστος τρόπος
διοίκησης των σύγχρονων δημόσιων νοσοκομείων. Ανάλυση προγραμματισμού με
παρουσίαση παραδείγματος.
Τα νοσοκομεία αποτελούν ιδιότυπους Οργανισμούς στους οποίους η εξουσία και η ευθύνη επιμερίζονται στα διάφορα στελέχη τους, όχι μόνο με βάση τη θέση τους στη δομή της ιεραρχίας, αλλά και με βάση το κύρος και την ειδική ισχύ που έχουν διάφορες κατηγορίες των επαγγελματιών υγείας που εργάζονται σ’ αυτό (Δικαίος, Κουτουζής, Πολύζος, Σιγάλας, Χλέτσος, 1999).
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσει κανείς το θεωρητικό πλαίσιο
διοίκησης ενός νοσοκομείου. Η δομή ενός νοσοκομείου είναι πολυεπίπεδη, αλλά και
αλληλοεξαρτώμενη, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη τη διοίκησή του. Το
νοσοκομείο αλληλεπιδρά συνεχώς με το εξωτερικό περιβάλλον, δέχεται εισροές και
αποτελείται από υποσυστήματα (διευθύνσεις, τμήματα), με προσδιορισμένους
επιχειρησιακούς πόρους (ανθρώπινοι πόροι, εξοπλισμός, υπηρεσίες και
προμηθευτές.), που συνεργάζονται για την επίτευξη ενός κοινού οράματος, σκοπού
και επιχειρησιακών στόχων (Λιαρόπουλος, 2007 ).Υπάρχει
ιεραρχία η οποία ξεκινά από την ανώτατη διοίκηση (Διοικητής, Δ.Σ.) και
καταλήγει στη βάση (Αλεξιάδης & Σιγάλας, 1999).
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ:
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ
Χρ. Πλατή
Κατά τις δυο τελευταίες δεκαετίες, το σύστημα υγείας της χώρας ΠΟΙΕΙ σημαντικές αλλαγές, τόσο στο δομικό και οργανωτικό πεδίο, όσο και στο λειτουργικό. Με το νόμο 1397/83, καθιερώθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.). Στη συνέχεια οι νόμοι που ακολούθησαν στόχευαν στη συμπλήρωση και ολοκλήρωση του υφισταμένου νόμου . Ὁ πρόσφατος νόμος αναφέρεται στη βελτίωση και στον εκσυγχρονισμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που αφορά στην Περιφερειακή Συγκρότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και στην ίδρυση των Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας τα λεγόμενα (Πε,Σ.Υ).
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ
Η επίδραση των πρόσφατων νομοθετικών ρυθμίσεων προκάλεσε μεταβολές, οι οποίες σχετίζονται με αλλαγές και τροποποιήσεις στις δομές και τη λειτουργία του νοσοκομείου. Σήμερα τα νοσοκομεία διακρίνονται σε γενικά και ειδικά, καθώς και σε Δημοσίου Δικαίου και Ιδιωτικού Δικαίου. Τα νοσοκομεία Δημοσίου Δικαίου υπάγονται στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και ιδρύονται με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται με πρόταση Υπουργών που εμπλέκονται στο αντικείμενο της Υγείας. Έτσι, τα σύγχρονα νοσοκομεία λειτουργούν ως αποκεντρωμένες και ανεξάρτητες μονάδες των Πε.Σ,Υ, με διατήρηση της διοικητικής τους αυτοτέλειας. Τα νοσοκομεία έχουν δικό τους πρωτόκολλο, αρχείο και σφραγίδα και εποπτεύονται από τον Υπουργό Υγείας και Πρόνοιας.
Τα όργανα Διοίκησης του νοσοκομείου είναι: το Συμβούλιο Διοίκησης (Σ.Δ) και ο Διοικητής. Το Συμβούλιο Διοίκησης συγκροτείται από:
(α) Το Διοικητή του Νοσοκομείου ως πρόεδρο
(β) Το Διευθυντή της Διοικητικής Υπηρεσίας
(γ) Το Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας
(δ) Το Διευθυντή της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας
(ε) Τον Πρόεδρο του Επιστημονικού Συμβουλίου
http://www.diaconia.gr/media/pdf/eis3_4/diikisinos.pdf
Προγραμματισμός και διοίκηση
Ο προγραμματισμός αποτελεί την πιο απαραίτητη και ιδιαίτερη λειτουργία της διοίκησης, αφού συνδέεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την επιτυχία του οργανισμού τα βασικά βήματα της διαδικασίας του προγραμματισμού παραμένουν ίδια και είναι:
1. Καθορισμός των αντικειμενικών σκοπών του οργανισμού.
2. Ανάπτυξη εναλλακτικών λύσεων για την πραγματοποίηση του κάθε στόχου.
3. Διερεύνηση των συνθηκών και προϋποθέσεων για κάθε πιθανή λύση.
4. Αξιολόγηση των εναλλακτικών προτάσεων.
5. Επιλογή της καλύτερης δυνατής εναλλακτικής λύσης.
6. Διαμόρφωση επιμέρους σχεδίων για την επίτευξη του τελικού σκοπού.
7. Εφαρμογή των σχεδίων.
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7+%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%89%CE%BD&source=web&cd=9&ved=0CG8QFjAI&url=http%3A%2F%2Fwww.healthacademy.gr%2F%3Fp%3D155%26upm_export%3Ddoc&ei=hIHGT-TAEsmu0QWilKGKBg&usg=AFQjCNGcO3kRi0zkzmB0SM_IjRd9khq6Ww
Ο προσδιορισμός προτεραιοτήτων στην οργάνωση υπηρεσιών φροντίδας υγείας
Πέτρος Κολοβός
Νοσηλευτής ΠΕ, MSc
Παναγιώτα Σουρτζή
Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Νοσηλευτικής ΕΚΠΑ, Τομέας Δημόσιας Υγείας, Αθήνα
Tμήμα Νοσηλευτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών,
Τομέας Δημόσιας ΔιοίκησηςΟι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν στο πλαίσιο λειτουργίας του τομέα υγείας είναι δύσκολες και γίνονται ακόμα πιο δύσκολες καθώς το χάσμα ανάμεσα στη ζήτηση και στους διαθέσιμους πόρους αυξάνει διαρκώς. Ο προσδιορισμός προτεραιοτήτων παρέχει ένα πλαίσιο (αρχές-κριτήρια) που υποστηρίζει και διευκολύνει τη λήψη της κατάλληλης κάθε φορά απόφασης. Ο σκοπός του είναι η δικαιοσύνη στην κατανομή των περιορισμένων πόρων, η τεκμηρίωση στη λήψη των αποφάσεων και η διαφάνεια στην εκτέλεσή τους.
Ο ΡOΛΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΗΡIΩΝ
Ο προσδιορισμός των κριτηρίων
αποτελεί βασική προϋπόθεση στη διαδικασία ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Τα
κριτήρια λειτουργούν ως οδηγός αξιολόγησης των προσφερόμενων επιλογών και
καθορίζουν τις αρχές βάσει των οποίων θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις.
Τα κριτήρια που έχουν
χρησιμοποιηθεί σε μελέτες προσδιορισμού προτεραιοτήτων στη φροντίδα υγείας
ταξινομούνται σε τρεις κατηγορίες:
– Kριτήρια που σχετίζονται με τον ασθενή: ηλικία, τόπος κατοικίας, κοινωνική θέση, επάγγελμα, θρησκεία και η ευθύνη του ίδιου του ατόμου για την κατάσταση της υγείας του (κάπνισμα, παχυσαρκία, κατάχρηση αλκοόλ κ.ά.)
–
Kριτήρια που
σχετίζονται με τη νοσολογική οντότητα: κόστος φροντίδας, όφελος,
κόστος-αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων, σοβαρότητα της κα τάστασης,
πρόγνωση, ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας, παράγοντες κίνδυνου
– Κριτήρια που σχετίζονται με την
κοινωνική διάσταση της φροντίδας υγείας: ισότητα στην πρόσβαση, σεβασμός στην
ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, ανταποκρισιμότητα του συστήματος φροντίδας
υγείας, συμφωνία με τις αρχές των πολιτικών υγείας (σε εθνικό και διεθνές
επίπεδο).
http://www.hjn.gr/actions/get_pdf.php?id=169
Στρατηγικό σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό της υγείας
Τέσσερις άξονες - προτάσεις του καθηγητή κ. Μιλτιάδη Νεκτάριου
ΙΙ. Το οργανωτικό πρόβλημα του τομέα υγείας
Για την οργάνωση των
υπηρεσιών υγείας έχουν αναπτυχθεί διεθνώς τρεις εναλλακτικές προσεγγίσεις:
1. Τα Εθνικά Συστήματα Υγείας (Μεγ. Βρετανία, Νορβηγία, Ισπανία, Σουηδία,
Δανία, Ιταλία).
2. Η Κοινωνική Ασφάλιση Υγείας (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, Ελλάδα).
3. Ιδιωτική Ασφάλιση Υγείας (Η.Π.Α, Ελβετία, Ολλανδία).
Το οργανωτικό μοντέλο που έχει υιοθετήσει η Ελλάδα για την παροχή υπηρεσιών υγείας στον πληθυσμό είναι αυτό της κοινωνικής ασφάλισης. Όμως ουδέποτε στηρίχθηκε η χρηματοδότηση του συστήματος υγείας της χώρας αποκλειστικά στους πόρους που προέρχονται από κοινωνικό-ασφαλιστικές εισφορές. Σε όλη την περίοδο εξέλιξης του συστήματος υγείας, και ιδιαίτερα στην περίοδο μετά τη θέσπιση του ΕΣΥ το 1983, οι πόροι από τον κρατικό προϋπολογισμό καταλαμβάνουν κυρίαρχη θέση σαν πηγή χρηματοδότησης του συστήματος υγείας. Σαν συνέπεια η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ανέρχεται στο 60% περίπου των δημόσιων δαπανών υγείας, ενώ το υπόλοιπο 40% χρηματοδοτείται από την κοινωνική ασφάλιση. Λαμβάνοντας υπόψη, όμως, ότι περίπου το 40% των συνολικών δαπανών υγείας αποτελούν οι ιδιωτικές δαπάνες, το ποσοστό συμμετοχής του κρατικού προϋπολογισμού περιορίζεται περίπου στο 35% και της κοινωνικής ασφάλισης στο 25%.
WRITER I
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου